Israel voor 1948 was een gebied dat bekend stond als Palestina. Het was een gebied dat werd bewoond door zowel Joden als Arabieren en was onderdeel van het Ottomaanse Rijk tot het einde van de Eerste Wereldoorlog.
Ottomaanse Rijk
Tijdens de Ottomaanse periode was Palestina een relatief rustig gebied. Het was een landbouwgebied met kleine steden en dorpen. De Joodse gemeenschap in Palestina was klein en bestond voornamelijk uit religieuze pelgrims en enkele zionistische pioniers die landbouwkolonies stichtten.
De Arabische gemeenschap was de meerderheid en bestond uit verschillende etnische en religieuze groepen, waaronder moslims, christenen en druzen. De Arabische gemeenschap was verdeeld in verschillende stammen en clans en had geen politieke eenheid.
Balfour-verklaring
In 1917 gaf de Britse regering de Balfour-verklaring uit, waarin zij steun uitsprak voor de oprichting van een Joods nationaal thuis in Palestina. Dit leidde tot een toename van de Joodse immigratie naar Palestina en tot spanningen tussen de Joodse en Arabische gemeenschappen.
Brits mandaat
Na de Eerste Wereldoorlog werd Palestina onder Brits mandaat geplaatst. De Britten beloofden zowel de Joodse als de Arabische gemeenschappen te steunen bij de ontwikkeling van hun nationale aspiraties.
De Joodse gemeenschap in Palestina groeide snel en begon zich te organiseren in politieke partijen en milities. De Arabische gemeenschap was verdeeld over de vraag of zij een onafhankelijke Arabische staat wilden of deel wilden uitmaken van een grotere Arabische federatie.
Verdelingsplan
In 1947 stelde de Verenigde Naties een verdelingsplan voor Palestina voor, waarbij het land zou worden verdeeld in een Joodse en een Arabische staat. De Joodse gemeenschap accepteerde het plan, maar de Arabische gemeenschap verwierp het en begon een gewapende opstand tegen de Britten en de Joodse gemeenschap.
Onafhankelijkheid
In mei 1948 riep de Joodse gemeenschap in Palestina de onafhankelijkheid uit van de staat Israël. Dit leidde tot een oorlog tussen Israël en de Arabische buurlanden, die de onafhankelijkheid van Israël niet erkenden.
De oorlog duurde tot 1949 en leidde tot de verdrijving van honderdduizenden Palestijnse Arabieren uit hun huizen en dorpen. Dit wordt door de Palestijnen gezien als de Nakba, de catastrofe.
Conclusie
Israel voor 1948 was een gebied dat bekend stond als Palestina. Het was een gebied dat werd bewoond door zowel Joden als Arabieren en was onderdeel van het Ottomaanse Rijk tot het einde van de Eerste Wereldoorlog. Na de Eerste Wereldoorlog werd Palestina onder Brits mandaat geplaatst en groeide de Joodse gemeenschap snel. In 1947 stelde de Verenigde Naties een verdelingsplan voor Palestina voor, waarbij het land zou worden verdeeld in een Joodse en een Arabische staat. In mei 1948 riep de Joodse gemeenschap in Palestina de onafhankelijkheid uit van de staat Israël, wat leidde tot een oorlog tussen Israël en de Arabische buurlanden.
